Ποίημα μ' ελαφρά τη καρδία

Μι' απόπειρα τιμής στόν Μιχάλη Μήτρα

Πές μου τί σού ψιθύρισε ή Σελήνη,
τής ξωμολογήθηκες τήν φεγγαρογενιά σου;
Τί σού ταξε ή θάλασσα
πόσο μακρυά είπε ό άνεμος ότι θά σέ πάει;
Σέ ζέστανε τής νύχτας τό μαύρο πέπλο;
Ποιά χαραμάδα άνοιξε στήν καρδιά σου
τό άρωμα τής αύρας;
Άραγε τό σύννεφο κράτησε τήν υποσχεσή του;
Μούσκεψε τά μαλλιά σου;
Άκουσες τίς φλέβες σου πού θελαν νά χυθούν,
 νά γίνουν θάλασσα;
Ρίγησες στόν αναστεναγμό τού βράχου;
Γύμνωσες τούς δισταγμούς σου, θυσία στήν Θεά;
Γυμνή εσύ, γυμνή κι ή θάλασσα
κι όλος ό έναστρος Ουρανός ρωτάει:
''Πού σαλαγιάζει ή μνήμη σου κόρη τού φεγγαριού;''
Σέ ποιούς Ήλιους υποσχέθηκες
φιλιά από παλάτια;
Τί τρικυμίες όρισαν τή γεύση τού ριζικού σου;
Ποιά αστέρια χάραξες στά μυστικά, τή νύχτα
 Χαρισέ μου τά ονειρά σου μ' ένα νυχτοπούλι
καί πές του ότι είναι από αυτά πού 'χουν γαλάζιο χρώμα
πού κρέμονται από τόν Ουρανό
καί δέν τά σβήνει ή μέρα........