Τόν τελευταίο καιρό γίνεται πολύ λόγος γιά τήν μεταπήδηση νεαρών δυτικών πρός
τίς γραμμές τού εξτρεμιστικού Ισλάμ. Τό γεγονός βέβαια διογκώνεται εσκεμμένα
από τήν αντιισλαμική προπαγάνδα πού τείνει νά γίνει υστερία. Είναι άραγε η
πρώτη φορά πού γίνεται κάτι τέτοιο; Μήπως Χριστιανισμός καί Ισλάμ είναι
συγκοινωνούντα δοχεία;
Από τό 1025 στήν Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, γνωστή ώς Βυζάντιο,
κυριαρχούν η σήψη και η διαφθορά. Οι Δυνατοί (μεγαλογαιοκτήμονες) ασκούν
πολιτική καί οικονομική τυραννία είς βάρος τού λαού. Αυτοκράτορες διεφθαρμένοι
καί ανίκανοι ιντριγκάρουν μέ τήν Εκκλησιαστκή εξουσία εξαγοράζοντας τιμές καί
αξιώματα. Οί φόροι γονατίζουν τόν λαό στίς πόλεις καί στίς επαρχίες οί φτωχοί
γίνονται δούλοι τών Δυνατών.
«Στα μέσα του 11ου αιώνα γίνονταν στο Βυζάντιο άγριοι φεουδαρχικοί εμφύλιοι
πόλεμοι που χαρακτηρίζονται από την ένταση του φεουδαρχικού κομματιάσματος. Η
πάλη για το θρόνο ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της κυρίαρχης τάξης έφτασε σε
οξύτατο σημείο. Από το 1057 ως το 1081 άλλαξαν πέντε αυτοκράτορες. Οι
φεουδαρχικοί εμφύλιοι πόλεμοι έγιναν αιτία να εξασθενίσει το βυζαντινό κράτος
και να χειροτερεύσει η εξωτερική πολιτική θέση του. Στην κατάρρευση της
στρατιωτικής δύναμης του Βυζαντίου βοήθησε και η μετατροπή των ελεύθερων
αγροτών σε δουλοπάροικους, καθώς και η καταστροφή των στρατιωτών»
Εκείνη τήν εποχή εμφανίζονται στά σύνορα τής αυτοκρατορίας οι Σελτζούκοι,
τουρκικό φύλλο σουνιτικής μουσουλμανικής κατεύθυνσης.Τό 1071 νικούν στό
Ματζικέρτ τόν Ρωμανό Δ' καί ιδρύουν αυτοκρατορία μέ πρωτεύουσά τους τή Νίκαια.
Αυτοί δέιχνουν ανοχή στούς χριστιανούς καί ιουδαίους όπως προστάζει τό κοράνι.
"Πιστέψαμε στον ΑΛΛΑΧ και σ' ό,τι αποκάλυψε σε μας και στον Αβραάμ, Ισμαήλ,
Ισαάκ, Ιακώβ και στις φυλές και σ' ότι δόθηκε στον Μωϋσή και τον Ιησού,
και σ' ό,τι δόθηκε σ' όλους τους προφήτες απ' τον Κύριό τους. Δεν
κάνουμε καμιά διάκριση ανάμεσα σ' οποιονδήποτε απ' αυτούς." Οι Εβραίοι και
οι χριστιανοί υπήκοοι ενός ισλαμικού κράτους ονομάζονται «Αχλ αλ δίμμα» ή
«διμμίτες», δηλαδή «άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από προστασία,
προστατευόμενοι».
Άπιστοι γι' αυτούς είναι οι "Ειδωλολάτρες".
Οι Σελτζούκοι μέ φιρμάνι καλούν στό Ισλάμ τόν ντόπιο πληθυσμό, μέ αντάλλαγμα
τό δικαίωμα γής, ατέλεια φόρου, τό δικαίωμα νά φέρουν όπλα καί ν' αποτελέσουν
τόν κορμό τού νέου κράτους. Όποιοι δέν επιθυμούν τήν αλλαγή θρησκεύματος
υπόκεινται στόν φόρο τής δεκάτης. Χωριά ολόκληρα μ' επικεφαλής τόν τοπικό
χριστιανό ιεράρχη προσυλητίζονται στό Ισλάμ. Μέ τά χρόνια αφού ούτως ή άλλως
τό νέο κράτος υιοθετεί τόν βυζαντινό τρόπο διοίκησης, πρώην χριστιανοί
γίνονται Σουλτάνοι καί ιδρύουν δυναστείες όπως αυτή τών Καϊκοβάδων.
Οί ομοιότητες χριστιανισμού καί ισλαμισμού ευνοούν τήν μεταξύ τους
επικοινωνία. Έχουν κοινό Θεό, είναι μονοθεϊστικής αντίληψης θρησκείες,
μοιράζονται τίς σιωπηλές προσευχές, εξοντωτικές νηστείες, ελεημοσύνη, πίστη
στους αγγέλους και στους δαίμονες, ο Χριστός, η Παναγία, ο Μωυσής είναι ιερά
πρόσωπα και στις δύο θρησκείες, έχουν Αγίες γραφές, πίστη σέ παράδεισο καί
κόλαση, μοναχισμός, πίστη στήν ύπαρξη τού Σατανά....
Δέν εντάσσονται σέ μιά ξένη γι' αυτούς θρησκεία. Δέν είναι περίεργο πού νέοι
άνθρωποι τής Δύσης γοητεύονται από τό εξτρεμιστικό Ισλάμ καί τό υπηρετούν. Όσο
η Ευρώπη ακροβατεί μεταξύ δύο σκοταδισμών κάποιοι άνθρωποι θά διαλέγουν σκιά.
.
τίς γραμμές τού εξτρεμιστικού Ισλάμ. Τό γεγονός βέβαια διογκώνεται εσκεμμένα
από τήν αντιισλαμική προπαγάνδα πού τείνει νά γίνει υστερία. Είναι άραγε η
πρώτη φορά πού γίνεται κάτι τέτοιο; Μήπως Χριστιανισμός καί Ισλάμ είναι
συγκοινωνούντα δοχεία;
Από τό 1025 στήν Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία, γνωστή ώς Βυζάντιο,
κυριαρχούν η σήψη και η διαφθορά. Οι Δυνατοί (μεγαλογαιοκτήμονες) ασκούν
πολιτική καί οικονομική τυραννία είς βάρος τού λαού. Αυτοκράτορες διεφθαρμένοι
καί ανίκανοι ιντριγκάρουν μέ τήν Εκκλησιαστκή εξουσία εξαγοράζοντας τιμές καί
αξιώματα. Οί φόροι γονατίζουν τόν λαό στίς πόλεις καί στίς επαρχίες οί φτωχοί
γίνονται δούλοι τών Δυνατών.
«Στα μέσα του 11ου αιώνα γίνονταν στο Βυζάντιο άγριοι φεουδαρχικοί εμφύλιοι
πόλεμοι που χαρακτηρίζονται από την ένταση του φεουδαρχικού κομματιάσματος. Η
πάλη για το θρόνο ανάμεσα στις διάφορες μερίδες της κυρίαρχης τάξης έφτασε σε
οξύτατο σημείο. Από το 1057 ως το 1081 άλλαξαν πέντε αυτοκράτορες. Οι
φεουδαρχικοί εμφύλιοι πόλεμοι έγιναν αιτία να εξασθενίσει το βυζαντινό κράτος
και να χειροτερεύσει η εξωτερική πολιτική θέση του. Στην κατάρρευση της
στρατιωτικής δύναμης του Βυζαντίου βοήθησε και η μετατροπή των ελεύθερων
αγροτών σε δουλοπάροικους, καθώς και η καταστροφή των στρατιωτών»
Εκείνη τήν εποχή εμφανίζονται στά σύνορα τής αυτοκρατορίας οι Σελτζούκοι,
τουρκικό φύλλο σουνιτικής μουσουλμανικής κατεύθυνσης.Τό 1071 νικούν στό
Ματζικέρτ τόν Ρωμανό Δ' καί ιδρύουν αυτοκρατορία μέ πρωτεύουσά τους τή Νίκαια.
Αυτοί δέιχνουν ανοχή στούς χριστιανούς καί ιουδαίους όπως προστάζει τό κοράνι.
"Πιστέψαμε στον ΑΛΛΑΧ και σ' ό,τι αποκάλυψε σε μας και στον Αβραάμ, Ισμαήλ,
Ισαάκ, Ιακώβ και στις φυλές και σ' ότι δόθηκε στον Μωϋσή και τον Ιησού,
και σ' ό,τι δόθηκε σ' όλους τους προφήτες απ' τον Κύριό τους. Δεν
κάνουμε καμιά διάκριση ανάμεσα σ' οποιονδήποτε απ' αυτούς." Οι Εβραίοι και
οι χριστιανοί υπήκοοι ενός ισλαμικού κράτους ονομάζονται «Αχλ αλ δίμμα» ή
«διμμίτες», δηλαδή «άνθρωποι που βρίσκονται κάτω από προστασία,
προστατευόμενοι».
Άπιστοι γι' αυτούς είναι οι "Ειδωλολάτρες".
Οι Σελτζούκοι μέ φιρμάνι καλούν στό Ισλάμ τόν ντόπιο πληθυσμό, μέ αντάλλαγμα
τό δικαίωμα γής, ατέλεια φόρου, τό δικαίωμα νά φέρουν όπλα καί ν' αποτελέσουν
τόν κορμό τού νέου κράτους. Όποιοι δέν επιθυμούν τήν αλλαγή θρησκεύματος
υπόκεινται στόν φόρο τής δεκάτης. Χωριά ολόκληρα μ' επικεφαλής τόν τοπικό
χριστιανό ιεράρχη προσυλητίζονται στό Ισλάμ. Μέ τά χρόνια αφού ούτως ή άλλως
τό νέο κράτος υιοθετεί τόν βυζαντινό τρόπο διοίκησης, πρώην χριστιανοί
γίνονται Σουλτάνοι καί ιδρύουν δυναστείες όπως αυτή τών Καϊκοβάδων.
Οί ομοιότητες χριστιανισμού καί ισλαμισμού ευνοούν τήν μεταξύ τους
επικοινωνία. Έχουν κοινό Θεό, είναι μονοθεϊστικής αντίληψης θρησκείες,
μοιράζονται τίς σιωπηλές προσευχές, εξοντωτικές νηστείες, ελεημοσύνη, πίστη
στους αγγέλους και στους δαίμονες, ο Χριστός, η Παναγία, ο Μωυσής είναι ιερά
πρόσωπα και στις δύο θρησκείες, έχουν Αγίες γραφές, πίστη σέ παράδεισο καί
κόλαση, μοναχισμός, πίστη στήν ύπαρξη τού Σατανά....
Δέν εντάσσονται σέ μιά ξένη γι' αυτούς θρησκεία. Δέν είναι περίεργο πού νέοι
άνθρωποι τής Δύσης γοητεύονται από τό εξτρεμιστικό Ισλάμ καί τό υπηρετούν. Όσο
η Ευρώπη ακροβατεί μεταξύ δύο σκοταδισμών κάποιοι άνθρωποι θά διαλέγουν σκιά.
.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου