Κατά την Δελφική παράδοση, αυτή την εποχή ο Απόλλων επισκέπτεται την γενέτειρα της Μητέρας του Λητούς, την θρυλική Υπερβορεία. Δεν μπορείς να την βρείς με τα συνήθη μέσα, όπως μας λέει ο Πίνδαρος:
«Την θαυμαστήν οδόν την άγουσαν εις τας πανηγύρεις των Υπερβορείων ούτε πεζός, ούτε δια πλοίων ερχόμενος θα δυνηθής να εύρης...»
Ο Απόλλων αναχωρεί πάνω στο άρμα το ζεμένο με κύκνους, δώρο του Διός στην γέννησή του. Οι κύκνοι οδηγούν στο πρώτο του ταξίδι τον Θεό, στην Υπερβορεία, πέρα από τον Βόρειο Άνεμο, όπου ιδρύουν αδιάκοπη λατρεία του. Ο Απόλλων αφού έμεινε ένα χρόνο γυρίζει στην Γή και ιδρύει το Μαντείο του στους Δελφούς ακολουθώντας την προτροπή του Πατρός του.
Όπως μας πληροφορεί πάλι ο Πίνδαρος στην Υπερβορεία "Ούτε ασθένειαι ούτε το απαίσιον γήρας προσβάλλουν την ιερά ταύτην γενεάν, χωρίς δε πόνον και μακράν των μαχών ζούν"
Από την Υπερβορεία ήλθαν στην Δήλο για να βοηθήσουν την Λητώ στην γέννα των Διδύμων Θεών η Ειλειθυία, που εκεί πρωτοτιμάται με Βωμό και Ναό, η Ωπις και η ΄Αργη για να ακολουθήσουν η Λαοδίκη και η Υπερόχη που έφεραν τα θεϊκά αγαθά που θα βοηθούσαν την Θεά στην γέννα. Οι Υπερβόρειες Παρθένες ως τροφοί του θεού έμειναν στη Δήλο.
Ο Ηρόδοτος μας λέει ότι:
"Οι Υπερβόρειοι έστειλαν πέντε συμπολίτες τους ως συνοδούς, αυτούς που σήμερα τους ονομάζουν Περφερείς κι απολαμβάνουν μεγάλες τιμές στη Δήλο."
Και πάλι ο ίδιος:
"Ξέρω λοιπόν πως ετούτες κάνουν αυτά, κι όσο για τις κοπέλες αυτές που ήρθαν από τους Υπερβορείους, μετά το θάνατό τους στη Δήλο τούς προσφέρουν λατρεία κόβοντας τα μαλλιά τους και οι κοπέλες και τ᾽ αγόρια της Δήλου· οι κοπέλες, αφού κόψουν μια πλεξούδα από τα μαλλιά τους και την τυλίξουν γύρω από αδράχτι, την αποθέτουν στον τάφο τους (κι ο τάφος τους βρίσκεται στο εσωτερικό του ναού της Άρτεμης κι απάνω του βλάστησε λιόδεντρο), και τ᾽ αγόρια της Δήλου τυλίγουν ένα τσουλούφι απ᾽ τα μαλλιά τους σε πρασινάδα και τ᾽ αποθέτουν με τη σειρά τους πάνω στον τάφο. Λοιπόν ετούτες τις τιμές προσφέρουν οι κάτοικοι της Δήλου σ᾽ αυτές."
Ο Καλλίμαχος μας πληροφορεί για τον ερχομό τριών ακόμη παρθένων:
"Ούπις τε Λοξώ και ευαίων Εκαέργη"
Ο πιό γνωστός Υπερβόρειος είναι ο Άβαρις, ιερέας του Απόλλωνα. Ο Ιάμβλιχος τον καλεί "αἰθροβάτη", διότι ο Απόλλωνας του έδωσε ένα χρυσό βέλος, πάνω στο οποίο "διέβαινε τα αδιάβατα, βαδίζοντας, κατά κάποιον τρόπο, στον αέρα".
Ο Διόδωρος αναφέρει ότι:
"Έχειν δε τους Υπερβορείους τίνα διάλεκτον, και προς τους Έλληνας οικειότατα διάκεισθαι", δηλαδή, οι Έλληνες και οι Υπερβόρειοι ομιλούν την ίδια διάλεκτο.
Ο Ηρόδοτος γι' άλλη μια φορά μας διαφωτίζει σχετικά με τις προσφορές που έστελναν οι Υπερβόρειοι στον Απόλλωνα:
"Πολύ περισσότερα όμως λένε γι᾽ αυτούς οι κάτοικοι της Δήλου, κάνοντας λόγο για προσφορές στους θεούς, που, σκευασμένες σε καλαμιές σιταριού, στέλνονται από τους Υπερβορείους και φτάνουν στους Σκύθες, κι από τους Σκύθες τις παραλαμβάνουν πια ο ένας ύστερ᾽ απ᾽ τον άλλον οι γειτονικοί λαοί διαδοχικά και τις μεταφέρουν όλο και πιο δυτικά, ώσπου φτάνουν στο Αδριατικό πέλαγος· κι αποκεί, αφού τις ξεπροβοδίσουν προς τα νότια, οι πρώτοι Έλληνες που τις παραλαβαίνουν είναι οι Δωδωναίοι, κι απ᾽ εκεί τις κατεβάζουν στο Μαλιακό κόλπο και τις περνάνε απέναντι, στην Εύβοια, κι από πόλη σε πόλη τις μεταφέρουν ώς την Κάρυστο· όμως την Άνδρο, που ήταν η σειρά της, την προσπερνούν· γιατί οι Καρύστιοι είναι που τις φέρνουν στην Τήνο, κι οι Τήνιοι στη Δήλο. "
Ο συνήθης ύποπτος Παυσανίας μας πληροφορεί στα Ηλιακά του:
"Λέγουν ότι, ο κότινος μεταφέρθηκε εις τους Έλληνες υπό του Ηρακλέους, από την γή των Υπερβορέων, οι οποίοι είναι άνθρωποι που κατοικούν υπέρ τον άνεμο Βορέα. Πρώτος μέν ο Λύκιος Ωλήν, εις ύμνο που εποίησε προς την Αχαιία, ανέφερε ότι, η Αχαιία έφθασε εις την Δήλο εκ τούτων των Υπερβορέων. Έπειτα δέ, ο Μελάνωπος ο Κυμαίος εις την ωδή του προς την Ώπιν και την Εκαέργη ανέφερε ότι και αυτές έφθασαν εις την Δήλο εκ των Υπερβορέων, ακόμη πρότερον της Αχαιίας. Ο Αριστέας δε ο Προκοννήσιος μνημόνευσε και αυτός τους Υπερβορέους, ο οποίος ίσως είχε πληροφορηθεί κάτι περισσότερο περί αυτών παρά των Ισσηδόνων, εις τους οποίους είχε φθάσει, όπως λέει εις τα έπη του"
Εμείς τώρα υποδεχόμαστε, αφού χαιρετήσουμε τον Φοίβο, τον πυρπολητή των ψυχών, τον Βάκχειο άνακτα.
Αλλά αυτός είναι ένας άλλος Μύθος...
"Tό ν' αντιστέκεται κανείς στόν Διόνυσο, είναι σάν νά καταπιέζει τό θεμελιώδες στήν ίδια του τήν φύση"
Χαίρε Φοίβε! Έλθε Βάκχε!
