Καθώς των φύλλων, απαράλλαχτη κι η φύτρα των ανθρώπων:
άλλα απ᾿ τα φύλλα ρίχνουν οι άνεμοι στο χώμα κι άλλα πάλι
το δάσος ξεπετά τ᾿ ολόχλωρο την άνοιξη· παρόμοια
και των θνητών η μια ξεπέταξε κι η άλλη γενιά πεθαίνει.
Ιλιάδα
Είναι συνήθως η φύση του ανθρώπου τέτοια, μικρά απολιθωμένα εγώ, καταπλακωμένα από την άμμο της κλεψύδρας του αμετανόητου χρόνου, ζυμωμένα υπό την πίεση των κοινωνικών πλαισίων, που δύσκολα τον αφήνει να αντιληφθεί το μεγαλείο της άχρονης συνέχειας, την αόρατη κι αδιάκοπη σκυταλοδρομία που αιώνες τώρα διεξάγεται στο στίβο της γης.
Ο κόσμος μας, αυτή η ολόκαινος εποχή, αυτό το βιολογικό μιλφέιγ, δεν είναι μόνο όσα επιφανειακά παπαγαλίσαμε, σκεπάζοντας τα ίχνη της λαίμαργης παροδικότητάς μας με άχνη. Είναι προ πάντων όσα καταβυθίστηκαν. Θεμέλιοι λίθοι και στοιχειά, ενός φυγόκεντρου παρόντος. Ακούμε το τρίξιμο της αλυσίδας που μας ενώνει με το παρελθόν, μα δεν την βλέπουμε. Σαν μικροί σκαπανείς, σκάβουμε στο περιθώριο των βιβλίων ν' ανακαλύψουμε τους χαμένους κρίκους. Κι ενώ διαβάζουμε για "σεισμούς" και "κινήσεις τεκτονικών πλακών" που ανέτρεψαν στο παρελθόν ολόκληρες βιβλιοθήκες, εξακολουθούμε να κολλάμε τα post-it της αδιαφορίας στην πρόχειρη σκαλωσιά των πολύτιμων δεδομένων μας. Κι αν τύχει να κουνηθεί το έδαφος κάτω απ' τα πόδια μας, έχουμε την ψευδαίσθηση πως συνέρχεται η ολομέλεια της τελειωτικής συντέλειας του κόσμου, μ' επίτιμο καλεσμένο την Αυτού Ασημαντότητά μας.
Κλεισμένοι στο καβούκι που χτίσαμε με φυλλάδες εφημερίδων, μονώσαμε το παρόν κι απομονωθήκαμε. Είναι αδύνατον πια να αντιληφθούμε πως όσα ζούμε έχουν ξαναγίνει και πως όσα θα γίνουν εξαρτώνται κι από το μοναδικό μας λιθαράκι.
Μ' ακόμα κι αν είμαστε πολύ μικροί για να δούμε τη μεγάλη εικόνα, οφείλουμε τουλάχιστον να αντιληφθούμε το ειδικό βάρος της σκυτάλης που μεταφέρουμε. Γιατί όσα δεδομένα κι αν προλάβουμε να καταχωρήσουμε στους καταλόγους του μυαλού μας, θα γίνουν χαμένοι κρίκοι και στοιχειά αν δεν τα μεταδώσουμε στα παιδιά μας.
"Αν στο λιγοστό κάθε τόσο προσθέτεις κι από λίγο, πολύ σύντομα το μικρό, μεγάλο θα γίνει". Ησίοδος
Στον τόπο μου πια με καλεί ένα άψυχο κοχύλι, που μου μιλά σαν ζωντανό, κι ας το ’χουνε σκοτώσει.
Θέογνις Μεγαρεύς
άλλα απ᾿ τα φύλλα ρίχνουν οι άνεμοι στο χώμα κι άλλα πάλι
το δάσος ξεπετά τ᾿ ολόχλωρο την άνοιξη· παρόμοια
και των θνητών η μια ξεπέταξε κι η άλλη γενιά πεθαίνει.
Ιλιάδα
Είναι συνήθως η φύση του ανθρώπου τέτοια, μικρά απολιθωμένα εγώ, καταπλακωμένα από την άμμο της κλεψύδρας του αμετανόητου χρόνου, ζυμωμένα υπό την πίεση των κοινωνικών πλαισίων, που δύσκολα τον αφήνει να αντιληφθεί το μεγαλείο της άχρονης συνέχειας, την αόρατη κι αδιάκοπη σκυταλοδρομία που αιώνες τώρα διεξάγεται στο στίβο της γης.
Ο κόσμος μας, αυτή η ολόκαινος εποχή, αυτό το βιολογικό μιλφέιγ, δεν είναι μόνο όσα επιφανειακά παπαγαλίσαμε, σκεπάζοντας τα ίχνη της λαίμαργης παροδικότητάς μας με άχνη. Είναι προ πάντων όσα καταβυθίστηκαν. Θεμέλιοι λίθοι και στοιχειά, ενός φυγόκεντρου παρόντος. Ακούμε το τρίξιμο της αλυσίδας που μας ενώνει με το παρελθόν, μα δεν την βλέπουμε. Σαν μικροί σκαπανείς, σκάβουμε στο περιθώριο των βιβλίων ν' ανακαλύψουμε τους χαμένους κρίκους. Κι ενώ διαβάζουμε για "σεισμούς" και "κινήσεις τεκτονικών πλακών" που ανέτρεψαν στο παρελθόν ολόκληρες βιβλιοθήκες, εξακολουθούμε να κολλάμε τα post-it της αδιαφορίας στην πρόχειρη σκαλωσιά των πολύτιμων δεδομένων μας. Κι αν τύχει να κουνηθεί το έδαφος κάτω απ' τα πόδια μας, έχουμε την ψευδαίσθηση πως συνέρχεται η ολομέλεια της τελειωτικής συντέλειας του κόσμου, μ' επίτιμο καλεσμένο την Αυτού Ασημαντότητά μας.
Κλεισμένοι στο καβούκι που χτίσαμε με φυλλάδες εφημερίδων, μονώσαμε το παρόν κι απομονωθήκαμε. Είναι αδύνατον πια να αντιληφθούμε πως όσα ζούμε έχουν ξαναγίνει και πως όσα θα γίνουν εξαρτώνται κι από το μοναδικό μας λιθαράκι.
Μ' ακόμα κι αν είμαστε πολύ μικροί για να δούμε τη μεγάλη εικόνα, οφείλουμε τουλάχιστον να αντιληφθούμε το ειδικό βάρος της σκυτάλης που μεταφέρουμε. Γιατί όσα δεδομένα κι αν προλάβουμε να καταχωρήσουμε στους καταλόγους του μυαλού μας, θα γίνουν χαμένοι κρίκοι και στοιχειά αν δεν τα μεταδώσουμε στα παιδιά μας.
"Αν στο λιγοστό κάθε τόσο προσθέτεις κι από λίγο, πολύ σύντομα το μικρό, μεγάλο θα γίνει". Ησίοδος
Θέογνις Μεγαρεύς
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου